Աստվածաշնչյան տողերում հյուսված Պողոս առաքյալի մտքերից մեկն ուղենշում է քրիստոնյայի նպատակասլացության անհրաժեշտությունը, քրիստոնյան համեմատվում է վազորդի և բռնցքամարտիկի հետ (Ա Կորնթ. 9.24-27):
Արագագիր դպրի` ժամանակի ձեռքն իր ընդարձակ մատյանում արձանագրեց, թե մի տարի էլ պակասեց մեր կյանքից, մի քայլ էլ արինք առաջ, դեպի մահ այն ճամփով, որ ընկած է մեր օրորոցի ու մեր գերեզմանի միջև, որ միացնում է կյանքի վերջնական սահմաններում կանգնած այդ կետերը։
Չեմ ցանկանում քննարկել Աստծո գոյությունը: Մեկ անգամ, ուսանող ժամանակ, մի առիթով ԽՄԿԿ պատմության դասախոսը հարցրեց. «Հավատո՞ւմ ես Աստծո գոյությանը»։ Ասացի. «Չգիտեմ, Նա կա՞, թե՞ ոչ, բայց Աստծո պատիժն անխուսափելի է»:
Տարիներ առաջ դեռ նոր որմնադիր կարգուած տէրհօր հարցուցի՝ արդեօք Մայր Աթոռը տեղեակ էր իր մասոն ըլլալէն, անոր պատասխանը ինծի չափազանց զարմացուց: Ժպիտ մը իր երեսին՝ ան ըսաւ «Հոգ մի ըներ բարեկամ, արդէն լուրը հասած է Վեհափառ Հօր»:
Համաշխարհային պատմության մեջ փրկության հույսի վարդապետությունը ձգվում է դեռևս մարդկության սկզբնավորման օրից, վարդապետությունը, որը պիտի վերջ դնի գոյապայքարին ու բանական արարածի անկմանը և մարդուն վեր բարձրացնի դեպի երկնային մակարդակի հորիզոնները, ինչպես նշում է Սբ. Գրիգոր Նարեկացին «Մատյան ողբերգության» պոեմի 34-րդ գլխում. «
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...